دوست هنرمند و فرهیخته ای دارم که دو هفته پیش، روزی که داشتیم با هم به سوی یزد میرفتیم در هنگام رانندگی، در پاسخ به این پرسش من که "اگه از بی توجه به خط کشی های کف خیابان و جاده رانندگی کنی چه احساسی خواهد داشت" گفت: "انگار زیپ شلوارم بازه!"

الان که خوب فکر میکنم می بینم چه احساس قوی و قشنگی داشت.

می اندیشم اگر مردم کمی، فقط کمی آموزش هنر می دیدند چقدر شهرها، روستاها و جاده های زیباتری داشتیم. تردید ندارم اگر کسی از طبیعت ١٠ تا عکس گرفته باشد یا ۵ تا طرح زده باشد، نمی تواند زباله هاش را در طبیعت رها کند.

مدیری که زیبایی کوهها رو بفهمد، نمی تواند به خودش اجازه دهد که شبکه برق فشار قوی از کنار این کوهها بگذرد.

پیمانکاری که اندکی دید گرافیکی داشته باشد، نمی تواند جاده ای را بدون علامت گذاری رها کند یا کارگاه ساختمانی اش آشفته و بی نظم باشد.

پزشکی که کمی با معماری آشنا باشد نمی تواند سالن انتظار مطبش اون همه کم هوا، شلوغ و استرس زا باشد.

ای کاش طرحی اجرا میشد تحت عنوان : "ارتقا سطح سواد هنری مردم ایران". ای کاش